موفقیت ها اتفاقی نیستند،بلکه آن ها نتیجه ی نگرش های ما هستند واین ما هستیم که نگرش هایمان را تعیین می کنیم.پس موفقیت هایمان رانیز خود تعیین می کنیم و آن ها شانسی نیستند.

بیشتر افراد ساده لوح درانتظار بردن جایزه بزرگ هستند،اما آیا آن ها می توانند از این طریق موفق شوند؟

یک داستان در این رابطه:

کشیشی درحین رانندگی مزرعه ی بسیار زیبایی رادید.اوماشینش رانگه داشت و محو تماشای آن منظره ی زیبا شد.کشاورزی که برروی تراکتور در حال کار بود کشیش را دید که در گوشه ای ایستاده.کشاورز به طرف کشیش آمد.کشیش به او گفت:((خداوند به تو مزرعه ی زیبایی عطاکرده است،باید شکر گذار او باشی))کشاورزگفت:((بله خدا به من مزرعه ی زیبایی عطاکرده و من قدردان او هستم،اما توباید این مزرعه راوقتی می دیدی که دست خدا بود.))

چگونه فردی در مسیر موفقیت ها گام به گام جلو می رود ولی دیگری هنوز در حال آماده کردن خود است؟

چگونه فردی در طول عمرش یکی پس از دیگری بر مشکلات،فایق می آید،ولی دیگری فقط نظاره می کند وراه به جایی نمی برد؟

اگر بتوانیم پاسخ این دو سوال رادربخشی از برنامه های درسی مان بگنجانیم شاهد انقلابی در نظام آموزشی خواهیم بود.مردان استثنایی فرصت طلبند اما مردمان عادی امنیت طلب هستند.ماباید فکرمان رابرروی آن چه که می خواهیم متمرکز کنیم نه آن چه که نمی خواهیم